“ผมเป็นคนชอบรถเมล์มาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่จำความได้ ตอนเด็กๆ เวลามีใครถามว่าอยากเป็นอะไร ก็อยากเป็นคนขับรถเมล์” โอม ชาลี วงศ์พันธุเศรษฐ์ หนุ่มวัย 29 ปี ที่หลายคนรู้จักเขาในอาชีพพนักงานขับรถเมล์ ของรถร่วมเอกชน สาย 1 ชาลี เล่าวว่า ตอนเด็กเวลาที่พ่อแม่พานั่งรถออกจากบ้านไปก็เจอรถเมล์ ก็ชอบมอง และบางครั้งก็ได้ขึ้น จนเกิดความชื่นชอบและฝันว่าวันหนึ่งเขาจะต้องเป็นคนขับรถเมล์ให้ได้ พอโตมาก็ได้เจอกลุ่มเพื่อนที่ชอบรถเมล์ด้วยกันทำให้มีโอกาสได้เข้าไปทำจริงๆ
เริ่มต้นจากกระเป๋า สู่คนขับ ทำมาแล้ว 12 ปี ชาลี บอกว่า เข้าไปทำงานรถเมล์ตอนอายุ 17 ตอนนั้นเป็นกระเป๋ารถเมล์ “ซึ่งอู่ที่ไปช่วงปิดเทอมจะมีเด็กไปทำงานเป็นกระเป๋า ทีนี้พอเรารู้ว่าเขารับก็ไปสมัครปกติเลยครับ ตอนนั้นก็ทำเฉพาะช่วงปิดเทอมก่อน แต่พอเปิดเทอมก็ขอคุยกับเขาว่า ทำในวันหยุดได้ไหม วันเสาร์แบบนี้ครับ ก็เลยทำมาตลอด เวลาเราเข้าไปเป็นกระเป๋า ถือเป็นโอกาสที่เราได้จับรถ ลูกพี่หรือคนขับเขาก็จะสอนเราอยู่แล้ว ได้เลื่อนรถ ได้ขับรถ ได้เติมก๊าซอะไรอย่างนี้ครับ แล้วพออายุถึงผมทำใบขับขี่ได้ผมขึ้นเป็นคนขับได้เลย พอจบมาแล้วก็ยังชินกับการไปทำงานรถเมล์ทุกวันเสาร์อยู่ ก็คือทำจนถึงทุกวันนี้ครับ” เขากล่าว
งานขับรถเมล์ ทำแค่เฉพาะวันเสาร์ จันทร์ถึงศุกร์ทำงานออฟฟิศ ชาลีบอกว่าปกติทำงานอยู่ในบริษัท Hospitality Management Company ปกติก็ไปทำงานออฟฟิศเวลาปกติ ตั้งแต่ 8 โมงครึ่ง จนถึง 6 โมงเย็น เลิกงานก็ใช้ชีวิตปกติ กินข้าว นัดเพื่อน ออกกำลังกาย ส่วนวันเสาร์ก็จะไปขับรถเมล์ แล้ววันอาทิตย์ก็เป็นวันพักผ่อน 1 วัน
รถเมล์ คือ Safe Zone ได้ขับแล้วมีความสุข “ผมไม่รู้ว่าถ้าผมทำทุกวันมันจะแฮปปี้หรือเปล่านะ อาจจะเป็นเพราะเราทำอาทิตย์ละวัน เราก็เลยสนุกกับมัน ก็อาจจะเป็นอะไรที่เราชอบเราก็เลยอยู่กับมันได้ มันเป็นจุดที่เราอยู่แล้วเราไม่เครียด ไม่กังวล รู้สึกสบายใจ บางทีเราแบบถึงขนาดเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่จะถึงวันเสาร์ที่เราได้ไปขับรถ เพราะเวลาขับมันเหนื่อยแหละ มันเหนื่อยแค่ร่างกาย พอตอนเช้าตื่นมาคือหายเหนื่อยละ แล้วทุกครั้งที่ขับรถมา ตื่นมาวันอาทิตย์จะสดชื่นมาก เพราะเหมือนกับว่าเราใช้พลังงานเยอะ เราเหนื่อยมากมันก็เลยหลับเต็มที่” ชาลีกล่าว
นอกจากได้ทำอาชีพที่รัก การขับรถเมล์ทำให้เขาได้ประสบการณ์บางอย่างที่อาจหาไม่ได้ในสังคมเมือง คือสังคมของเพื่อนร่วมงาน คนที่ขับรถเมล์ส่วนใหญ่ ไม่ได้น่ากลัว หรือว่าอะไรไม่ดีอย่างที่คนอื่นรู้สึก มันเป็นวิถีชีวิตอีกอย่างหนึ่ง ที่เด็กที่โตในกรุงเทพฯ ไม่เคยได้สัมผัสวิถีชีวิตแบบเป็นชาวบ้าน เป็นหมู่บ้าน เจอกันเรียกกินข้าว ซึ่งในสังคมของคนขับรถเมล์มันเป็นบรรยากาศแบบนั้น ซึ่งทั้งหมดนี้คือจุดลงตัวในชีวิต จากการได้ทำสิ่งที่ชอบของชาลี “ในชีวิตเรา เรามีอะไรที่อยากทำอีกหลายอย่าง เราโอเค เราชอบตรงนี้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเราอยากทำเป็นอาชีพหลักอย่างเดียว เพราะว่าเราก็มีความฝัน ก็มีอะไรอีกหลายอย่างที่เราอยากทำเหมือนกัน ผมรู้สึกว่าจุดที่เราอยู่ตรงนี้มันเป็นจุดที่ลงตัว เพราะว่าเราได้ทำในสิ่งที่เราชอบด้วย แล้วก็มีเวลาที่จะพักผ่อน มีเวลาที่จะทำอย่างอื่นที่มันก็น่าสนใจเหมือนกันครับ” เขากล่าวทิ้งท้าย
